خداوندا  در   این   منزل  برافروز  از  کَرَم  نورى 

که   تا   گم   کرده   خود   را   بیابد   عقل   انسانى

شب   قدر  است  در  جانب  چرا  قدرش  نمی  دانى 

 تو را  می شورد  او هر  دم  چرا او را نشورانى

تو را  دیوانه  کرده ست او قرار جانت برده ست او

غم   جان  تو  خورده  ست او چرا در جانش ننشانى

چو او  آب است و تو جویى چرا خود را نمی جویى